اندر احوالات کنگره (قسمت اول )

سفر: همه ما آدما تا اسم سفر به گوشمون می‌خوره، از خوشحالی می‎خوایم بال در بیاریم؛ چون تصوری که از سفر داریم اینه که یه چند روزی رو قراره عشق و حال کنیم، بدون وجود هیچ مزاحمی. اما الآن می‌خوام واستون از ماجرای یه سفر 4 روزه 11 دانشجوی وارستگانی بگم. سفری که انصافاً از پسرا یه پا شیرمرد و از دخترا یه پا شیرزن ساخت. اما بذارین قبلش شمارو با این دانشجوهای نابغه آشنا کنم.

پسرا: علیرضا غفلتی (علوم تغذیه91)، امید پوراسماعیل (علوم آزمایشگاهی 90)، مهرداد مصدق (علوم آزمایشگاهی 91)، سجاد ناصری (علوم آزمایشگاهی 90)

دخترا: هانیه ریاحی (علوم آزمایشگاهی 91)، الناز ظهیری (علوم آزمایشگاهی 91)، مونا مختاری (علوم آزمایشگاهی 91)، زینب کیافر (علوم تغذیه 91)، آوا حسن‎پور (علوم‎تغذیه 91)، فاطمه رحمانی (علوم‎تغذیه 90)، اعظم رستگار (علوم آزمایشگاهی 90)

ماجرا از این جا شروع شد که این 11 دانشجوی نابغه قرار شد تا با هماهنگی دانشکده در یک کنگره با نام آزمایشگاه و بالین که قرار بود در تهران برگزار بشه، شرکت کنن. این 11نفر همه کاراشونو کردن و قرار شد که همشون روز 2شنبه، 21 بهمن، ساعت 8 شب تو ایستگاه    راه آهن حاضر باشن.

مسیر رفت:

2شنبه، 21 بهمن 92، ساعت 8 شب

همه بچه‎ها تو سالن انتظار واستاده بودن. بیچاره‎ها از اون‌جایی که تا حالا با قطار جایی نرفته بودن و قطار واقعی رو از نزدیک ندیده بودن، فکر می‌کردن واسه سوار قطار شدن باید از 4 ساعت قبل به استقبال قطار برن. بعداز اینکه علفای زیر پاشونو آب دادن، بالاخره خدا قسمت‎کرد و این 11 نفر به قطار دوست‎داشتنیشون که لحظه به لحظه آرزوی دیدنشو داشتن، رسیدن. اما بیچاره‎ها از قطارسواری هم شانس نداشتن؛ چون وقتی پای قطار رسیدن، فهمیدن بلیتاشون مال شب قبل بوده! خلاصه مأمور قطار دلش به حالشون سوخت و همشونو خیلی شیک و مجلسی فرستاد توی رستوران! به نظرتون رستوران یه قطار 50 ساله چه ویژگی‎هایی داره؟؟؟؟؟؟؟

هوا ناجوانمردانه سرد بود. رستوران تاریک و تار عنکبوت در گوشه و کنارش به چشم می‎خورد. پرده‎های رستوران فک کنم از همون 50 سال پیش ( زمانی که رضاشاه این قطارو راه انداخت) شسته نشده بود. تمیزی و پاکیزگی از در و دیوارش می‎بارید. داخل یه رستوران که حداقل باید 20 تا صندلی باشه، فقط و فقط 7 تا صندلی بود. اون هم با تکنولوژی پیشرفته! صندلی‎های چرخونکی که به کف قطار وصل بودن! مسئولین قطار وقتی اوضاع اسف‎بار این 11 دانشجوی فلک‎زده رو دیدن که از شدت سرما در حال آلاسکا شدن بودن، دلشون به حال اونا سوخت و همه اونارو به یک واگن اتوبوسی با انواع و اقسام اراذل و اوباش منتقل کرد. از اونجایی که این 4 تا پسر ما رگای غیرتشون قلمبه شده بود، پیله کردن که جای دخترا باید عوض بشه! بعد اونوقت میگن دخترا فضولن!!! من نمیدونم آخه به این 4 تا پسر فضول چه ربطی داشت که خودشونو نخود آش کردن!!! داشتیم همون جا خیر سرمون استراحت میکردیم... خدا خیر بده این مسئولین قطارو که اینقد به فکرمون بودن و هر دفعه مارو به یه جای راحت‎تر و بهتر منتقل میکردن. جایی که توش خوابیدن که سهله ، نمی‌تونستی بشینی و فقط قدرت واستادن داشتی. 7 دختر نازنازی وارد یه کوپه 4 نفره شدن که فقط 2 تا جای نشستن داشت! بچه ها به این صورت خیلی مجلسی خودشونو تو کوپه جا دادن: الناز و اعظم و زینب روی 2 تا صندلی نشستن. آوا و فاطمه بیرون از کوپه، جلوی در اون روی زمین نشسته بودن و مونا و هانیه هم که کف کوپه پخش شده بودن. طوری‎که انگشت شست پای الناز تو دماغ هانیه بود. اما بشنوین از پسرای فضول... اینا که هرچی سرشون میومد حقشون بود. چقد راحت خوابیده بودن!!! یک نفر اون شب فوق‎العاده جاش راحت بود و اون نفر کسی نبود جز علیرضای راحت طلب!!! اینقدر فضاش واسه خوابیدن زیاد بود که انگشتای پاش به بخاری خورده بود و فردا صبحش دیدیم 4 تا تاول گنده زده. سرشم که تو مسیر عبور و مرور مسافرین قرار داشت و هرکی رد میشد توجهی نمی‎کرد که بابا این بدبخت آدمه و خوابیده و بالاخره هر از گاهی یه دستی یا پایی محکم می‎خورد تو سرش. مهردادم که می دید نمی‎تونه بخوابه (چون دو ردیف صندلیم پشت‎سرهم قطار می‎کردی، بازم کفاف قد بیچاره رو نمی‎داد)، هندزفری داغونشو که حتی آستانه شنوایی رو هم تحریک نمی‎کرد، گذاشته بود توی گوشش و داشت طبق معمول آهنگ مورد علاقه‎شو گوش می‎داد: "پارسال بهار دسته جمعی رفته بودیم زیارت..."

اما این شعر در وصف ما این‎طوری بود که: «امسال همه دسته جمعی داریم میریم کنگره.......»

دخترا دیگه نمی‎تونستن شرایط جوی رو تحمل کنن؛ منتظر یه امداد غیبی بودن تا اینکه یهو سروکله علیرضا و امید پیدا شد. این 2 تا با دیدن این وضع، یاد زلزله‎زدگان بم افتادن و سریع یه سری به رئیس مهربون قطار زدن و واسه صدمین بار حالشو پرسیدن! اونم که دیگه از دیدن قیافه این 2 تا خسته شده بود، به هرچی بهش گفتن نه نگفت و قبول کرد؛ ولی به طور معکوس عمل می‎کرد؛ یعنی به جای اینکه بچه هارو به جای راحت‎تر بفرسته، به مکان‎های داغون‎تری منتقل می‎کرد. چرخ روزگار اینطوری چرخید که: قرار شد مونا و اعظم برن تو کوپه یه مادربزرگ. پسرش و نوه‎ش.این مادر بزرگ غرغرو که خدا نصیب گرگ بیابون نکنه، به مونا گفته بود که دختر جون به شرطی می‎تونی با دوستت امشب تو این کوپه بمونی که نوه‎مو بذاری روی پاهات، تا صبح تکونش بدی و واسش لالایی بخونی و نذاری صداش در بیاد تا من و پسرم بخوابیم. مونای بیچاره که تو عمرش از این کارا نکرده بود، اون شب تاصبح بچه‎داری کرد. تصور کنین آدم چطوری می‎تونه با یه بچه بیش فعال سر کنه!!! مونا تا صبح کلی شکلک واسه این بچه عتیقه درآورد تا بتونه با اعظم اون شب رو توی اون کوپه بمونه. آوا و زینب و فاطمه به هر بدبختی‎ای که بود تو همون کوپه اول موندگار شدن. اما... بشنوین از پیاده‎روی های شبانگاهی 2 بنده خدا. هانیه و الناز برنامه‎ریزی کرده‎بودن که از ساعت 1 نصفه‎شب تا 4 صبح به رهبری امید پیاده‎روی همگانی رو راه‎اندازی کنن؛ اما فقط خودشون 3 تا پایه این پیاده‎روی بودن. این دو تا دختر بیچاره در آرزوی 1 دونه صندلی دربه‎در می‎چرخیدن. واگنی که اول بچه‎ها توش بودن، شماره 1 بود! امید واسه این‎که برای این 2 تا بچه یه جایی رو پیدا کنه، تا صبح 4 مرتبه این 2 تا دختر طفل معصومو از واگن 1 به 10 برد و برگردوند؛ اما دریغ از یک صندلی خالی! به بار چهارم که رسید، دخترا به نشونه اعتراض توی رستوران نشستن؛ اما امید همچنان با کلاه بوقی روی سرش داشت واسه بچه‎ها جا پیدا می‎کرد. رئیس قطار این‎دفعه آقایی کرد و بالاخره یه تخت واسه هانیه و الناز تو واگن 10 پیدا کرد. این دو تا از خودراضی دنبال یه جای گرم و نرم بودن. بذارین واستون شرایط کوپه‎ای روکه در اون مستقر بودن رو بگم. اونا دیگه هیچ‎وقت از قبر و تاریکی قبر و فشار قبر نمی‎ترسن؛ چون کوپه‎ای که توش بودن مثل قبرای چند طبقه بهشت رضا بود. اینقدر داخل کوپه گرم بود که هردوشون داشتن تبخیر میشدن. هانیه بیچاره تا صبح نتونست بخوابه؛ چون یه خانم مسن تو کوپه‎شون مشکل مزاجی پیدا کرده بود و هر 10 دقیقه یه بار یه سری به دستشویی می‌زد. ساعتای 9 صبح مونا و امید اومدن دنبال هانیه و الناز. وقتی مونا در کوپه رو باز کرد، سر النازو دید اما هانیه کجا بود؟ در کنار سر الناز 2 تا پا خودنمایی میکرد که پاهای هانیه بود! خلاصه هانیه و الناز از کوپه اومدن بیرون و با مونا و امید رفتن پیش بقیه بچه‌ها. مسیر مشهد-تهران با قطار 12 ساعت طول می‎کشید؛ اما قطار بچه‎ها این توانایی رو داشت که این مسیرو در عرض 5/17 ساعت طی‎کنه؛ چون همه قطارا در طول  مسیر فقط 1 بار آبگیری میکنن؛ اما این قطار حدوداً 58 مرتبه آبگیری کرد! بالاخره بچه‎ها بعد از گذران 5/17 ساعت در شرایط سربازخونه‎های زمان شاه، به پایتخت دوست داشتنی کشورمون که آرزوی دیدنشو داشتن و فکرشم نمی‎کردن با اون وضع دیگه هرگز بهش برسن، رسیدن...

 

ادامه دارد...

نویسنده : هانیه ریاحی